O książce: 2015 / Praca ta wytycza nowy kierunek w rozwoju światopoglądu człowieka. Zarysowany jest tu kierunek nowego układu mentalnego, który będzie dalej dopracowane i uzasadnione na wszystkich poziomach. Diaeidologetyka jest psychofiloteozofią opisującą transcendentalny (wykraczający poza, ale łączący wszystkie granice) synchroniczny, zlokalizowany-nielokalizowany, informacyjno-energetyczny, neurosemantyczny, kontekstocentryczny wymiar. Materia i Duch są jednym. Człowiek obiektywizuje świat zgodnie z ideologią. Początkowo jednostka spotyka w naturze pewne „coś”. Nazywa to słowami, które przekładają to „coś” na poziom logo, pozostawiając jednak eidostrukturę. słowa są sposobem na przekształcenie jednego rodzaju informacji energetycznej w inny. Cała natura otaczającego świata jest syntezą idei, materii i kontekstowego wzorca semantycznego. Każdy przedmiot jest sformalizowaną ideą i każda jednostka w formie, w jakiej się znajduje w społeczeństwie prezentowana jest także idea zmaterializowana, czyli przekształcony świat mentalny. Za każdą osobą działającą w określony sposób zawsze kryje się idea, według której ona działa, czyli jej eidos zmiany świata zawartego w słowach. Samo zrozumienie siebie przez osobę następuje poprzez otoczenie się systemami idei i ich materializację. Oznacza to, że osoba tworzy świat eidomaterialny. Żadna osoba nigdy nie dowie się, kim jest, dopóki nie przekształci idei, która rezonuje z jej umysłem, w materię Ale jest to proces niekończący się, z pośrednimi etapami zatrzymania. Osoba kształtuje swój świat poprzez realizację idei. Prawdziwe istnienie osoby jest działaniem zideologizowanym. Natomiast diaeidologetyka jest koncepcją dotyczącą wielowymiarowości aspektów przestrzeni mentalnej i materialnej.